ΤΟ ΕΙΣΙΤΗΡΙΟ.
Ένα εισιτήριο έβγαλα
Να πάω σʼ άλλους τόπους
Να δω και μέρη μακρινά
Να δω άλλους ανθρώπους.
Και τούτο το ταξίδι μου
Πολύ μʼ ευχαριστάει
Να μάθω μα πιο πολύ να δω
Αν θα με αγαπάει.
Γιατί σαν φύγω μακριά
Μπορεί να περιμένει
Να κάτσει στο σπιτάκι της
Και να με αναμένει.
Μα και τους τόπους που θα δω
Θα δω κι άλλες κοπέλες
Εκείνες με τι μοιάζουνε
Αν είναι δα ωραίες.
Να περπατήσω, να χαρώ
Μόνος μου να γυρίσω
Να προσπαθήσω αν μπορώ
Λίγο να λησμονήσω.
Να μπω μέσα στη θάλασσα
Μόνος να κολυμπήσω
Να δοκιμάσω και να δω
Αν θα σʼ αναζητήσω.
Νʼ ανέβω στο ψηλό βουνό
Που έχει εκκλησάκι
Κι εκεί σιμά νʼ ανάψω εγώ
Για σένανε κεράκι.
Και μόνος να προσευχηθώ
Μπροστά στην Παναγία
Για την αγάπη την παλιά
Σε άκρα ησυχία.
Και μοναχός να κατεβώ
Από το μονοπάτι
Φοβούμενος για σένανε
Μην πλήξω εγώ για κάτι.
Κι αν σε θυμάμαι πάει
Να πει εσένα αγαπάω
Κι αν σε ξεχάσω πάει
Να πει πως δεν σε καρτεράω.
Κι όταν νυχτώνει
Κι είναι αργά
Και σβήνουνε τα φώτα
Τότε θα δω αν σένανε
Επιθυμώ ακόμα.
Κι ό,τι κι αν δω
Κι ότι κι αν δεις
Κι ό,τι θʼ αποφασίσω
Μόνος θα μείνω μια βραδιά
Μόνος να ξενυχτήσω.
Κι όταν κοντά σου
Σαν θα ʽ ρθω
Τα χείλη να φιλήσω
Τότε ευθύς θα θυμηθώ
Αν θα ξαναγαπήσω.-
Γιάννης Π.
Αδημοσίευτο
ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ.
Νύχτα βαθιά
Όταν ξύπνησε
Ετοιμάστηκε γοργά
Να πάει στην εκκλησιά.
Η ψαλμωδία μοναδική
«Άργησα», πρόλαβε να πει
Γεμάτη κοσμοσυρροή
Η εκκλησία ήταν μεστή.
Προσευχόταν γονατιστή
Ελέησον με την αμαρτωλή
Κύριε σε παρακαλώ
Συγχώρεσέ με ήλθα να σου πω.
Νύχτα ακόμη βαθιά
Η λειτουργία τέλειωσε
Και μέσα στη νυχτιά
Το θαύμα δεν το ένιωσε.
Πήρε μόνο αντίδωρο
Απʼ του ιερέα το χέρι
Και μόνη της προχώρησε
Μες στο πρωινό αέρι.
Στο δρόμο ενώ χάραζε
Ήταν συλλογισμένη
Το παπά Φώτη συνάντησε
Που ήσουν ευλογημένη;
Στην εκκλησία Πάτερ μου
Ήταν γεμάτη κόσμο
Να πήρα κι αντίδωρο
Μα έχω μπροστά μου δρόμο.
Άργησες γέροντα σήμερα
Τέλειωσε η λειτουργία
Ο παπά Φώτης τα έχασε
Ωστόσο είχε μια υποψία.
Τι έλεγε τούτη η ευλογημένη
Ποια λειτουργία τέλειωσε;
Ακόμα, μα για στάσου
Και το αντίδωρο τι νόημα έχει;
Πρώτος εκείνος πήγαινε
Τη καμπάνα να χτυπήσει
Να ʼρθει κόσμος στην εκκλησιά
Η λειτουργία νʼ αρχίσει.
Άλλη λειτουργία έγινε
Μετά δόξης και νεφέλων
Η δούλη του Θεού παραβρέθηκε
Στη λειτουργία των Αγγέλων.
Απόδειξη ήταν το αντίδωρο
Που πήρε η ευλογημένη
Στη λειτουργία που βρέθηκε
Η πόρτα ξεκλειδωμένη.
Άνοιξε ο παπά Φώτης τους οφθαλμούς
Κατανόησε ο νους του το θαύμα
Με θέρμη στο Θεό προσευχήθηκε
Και τον ευχαρίστησε συνάμα.-
Βασισμένο στο ποίημά μου
ΤΟ ΙΕΡΟ ΝΗΣΙ: ΠΑΤΜΟΣ
Γιάννης Π.
Αδημοσίευτο
ΕΔΩΣΑ.
Έδωσα σε σένα την αγάπη μου
Τη ζωή στο παιδί μου
Στη δουλειά μου την αφοσίωση
Την καρδιά μου στη μάνα μου
Στο Θεό τη πίστη μου
Τον εαυτό μου στον κόσμο
Και στον εγωισμό το μίσος.-
Γιάννης Π.
Δημοσιευμένο
ΘΕΛΩ.
Θέλω ν’ ακούσω
Το παφλασμό κυμάτων
Που μοιάζει με φτερούγισμα
Των ασωμάτων.
Θέλω να τραγουδήσω
Ξανά το ρεφραίν
Που μοιάζει με μαγεία
Δονούμενη των FM.
Θέλω να ζωγραφίσω
Με μπογιές τη μορφή σου
Στο χαρτί ν’ αποτυπώσω
Την ομορφιά τη δική σου.
Θέλω να μυρίσω
Άρωμα λουλουδιών
Και τη νύχτα να λουστώ
Το φως αστεριών.
Θέλω να μιλάω
Στο κινητό με τις ώρες
Να κουνιόμαστε μαζί
Στου πάρκου τις αιώρες.
Θέλω, όταν μου μιλάς
Να με κοιτάς στα μάτια
Κι ότι σου πω, μην το γελάς
Ούτε καν σαν γινάτια.
Θέλω κοντά σου να είμαι
Όσο γίνεται σιμά σου
Κι ας συμβεί να βρεθώ
Μέσα στην αγκαλιά σου.
Θέλω μαζί χέρι – χέρι
Να περπατήσουμε παρέα
Να μας φυσά το αέρι
Και να περάσουμε ωραία.
Θέλω εσένα καλή μου
Συντροφιά για τα βράδια
Μη μας τρώει η μοναξιά
Και τα άγρια σκοτάδια.
Θέλω κι εσύ λίγο – λίγο
Να μ’ αγαπάς μία στάλα
Να το λες, να το νιώθεις
Να το πιστεύεις για τα καλά.
Θέλω ετούτη η αγάπη
Να είναι καρδιακιά, πηγαία
Κι όχι πως προέκυψε
Εκ των πραγμάτων, μοιραία.
Θέλω ανταπόκριση
Στα αισθήματά μου
Και θα δεις συνέπεια
Στα λεγόμενά μου.
Θέλω να με αγαπάς
Μέσα απ’ την καρδιά σου
Και θα δεις πως πάντοτε
Θα είμαι κοντά σου.
Θέλω η αγάπη μας
Ποτέ να μη σβήσει
Μα στο χρόνο αέναα
Για μας να συνεχίσει.-
Γιάννης Π.
Αδημοσίευτο
ΜΑΡΙΑ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ.
Μαρία των Αγγέλων
Γλυκιά Παναγία
Μητέρα του Θεού
Του κόσμου Κυρία.
Υπεραγία Θεοτόκε
Μητέρα Παναγία
Εσένα έχουμε
Οι Χριστιανοί παρηγορία.
Για μας μεσιτεύεις
Στον Υιό σου και Θεό μας
Αιώνια προστάτης
Των μισητών εχθρών μας.
Μαρία των Αγγέλων
Ενδοξοτέρα Σεραφείμ
Ακτίνων λαμπροτέρα
Καθαροτέρα Χερουβείμ.
Πολύ σʼ αγαπούμε
Εμείς, τα παιδιά σου
Κράτα μας για πάντα
Στη ζεστή αγκαλιά σου.
Ταπεινή κόρη
Γλυκιά παρθένα
Ο Θεός εδιάλεξε
Μόνο εσένα.
Εσύ ήσουν η άξια
Η Κεχαριτωμένη
Τη ζωή μας να σώσεις
Την πεφορτισμένη.
Ως σώτηρα του κόσμου
Εγέννησες το φως
Αυτός είναι η αλήθεια
Του κόσμου η οδός.
Μαρία των Αγγέλων
Τα εγκώμια ωχριούν
Τη χάρη τη δικιά σου
Οι ψυχές μας ποθούν.-
Γιάννης Π.
Παραμέρισα το χώμα και βγήκα στο φως μια όμορφη μέρα της άνοιξης. Οι γονείς μου, δυο τεράστια, αγέρωχα πεύκα, με κοίταξαν στοργικά. Από τότε η αγάπη τους με περιέβαλε όπως έριχναν κάτω τη σκιά τους προστατεύοντάς με απʼ τον καυτό ήλιο του πρώτου μου καλοκαιριού. Εκείνο το καλοκαίρι θυμάμαι πέρασε γρήγορα. Μα το ίδιο γρήγορα πέρασαν και τα επόμενα. Τόσο γρήγορα που σήμερα, μετά από τόσα καλοκαίρια που πέρασαν δεν θυμάμαι πόσα. Σίγουρα έχω χάσει το λογαριασμό. Για μας τα πεύκα όμως δεν πειράζει, γιατί είμαστε απʼ τη φύση προικισμένα να ζούμε εκατονταετίες. Ήταν τότε στην πρώτη μου νιότη που το δάσος μας αξιοποιήθηκε από τους ανθρώπους. Έφτιαξαν ξύλινα παγκάκια και καλάθια για τα σκουπίδια. Κάθε μέρα έρχονταν εκδρομείς και απολάμβαναν μαζί μας τις χαρές του δάσους. Ήταν, θυμάμαι, μια μέρα που μια παρέα κάθισε στη ρίζα μου. Ξάπλωσαν και απʼ τις κουβέντες τους κατάλαβα πως οι άνθρωποι αγαπούσαν εμένα και τους ομοίους μου. Έλεγαν συγκεκριμένα: «Εδώ είναι υπέροχα, δέντρα, ίσκιος, καθαρός αέρας, ησυχία, μακριά από τους θορύβους και το άγχος της πόλης. Να ξανάρθουμε.» Ήμουν ευτυχισμένο. Αλλά όταν έφυγαν κατάλαβα τι θα πει «άνθρωποι». Είχαν γεμίσει τον κόσμο σκουπίδια. «Τι είναι αυτό το χάλι;» σκέφτηκα.
Ευτυχώς όμως η περιοχή μας διέθετε άνθρωπο που τα καθάριζε και μας περιποιόταν. Ανακουφίστηκα. Αυτό όλο κράτησε μερικές δεκαετίες. Τα χρόνια της νιότης, της ευτυχίας μου.
Έδινα όλο και πιο πολύ οξυγόνο και ήμουν χαρούμενο. Ως τη μέρα που ήρθαν να με κόψουν. Φοβήθηκα. Θα έπεφτα σίρριζα κομμένο χάμω, μʼ όλο το βάρος μου και θα σκοτωνόμουν. Όμως δεν έγινε έτσι.
Άνθρωποι με σκάλες ανέβηκαν πάνω μου και μου αφαίρεσαν συστηματικά ένα – ένα τα κλαδιά μου. Δεν ήμουν για κλάματα βέβαια, γιατί καταλάβαινα ότι σε κάτι άλλο θα χρησίμευα.
Με μετέφεραν κομμάτια – κομμάτια σε αυτοκίνητα και με στοίβαξαν έξω από ένα εργοστάσιο. Όταν ήρθε η σειρά μου, μετά από μήνες με έπλυναν, μου αφαίρεσαν όλα μου τα φύλλα και με έκοψαν σε εκατομμύρια μικρά κομματάκια. Με έκαναν σπίρτα! Χιλιάδες κουτιά γέμισαν απʼ ότι είχε απομείνει από μένα. Μου έβαλαν φώσφορο στις μυτίτσες και μʼ έστειλαν στο εμπόριο. Η ψυχή μου ζούσε ακόμη για να δώσει το πιο σημαντικό μήνυμα στους ανθρώπους. «Εσύ άνθρωπε που αγοράζεις σπίρτα για νʼ ανάβεις τα τσιγάρα σου, τις διάφορες μηχανές υγραερίου στο σπίτι σου ή για φωτιά , ΠΡΟΣΕΞΕ, μη τα πετάς αναμμένα γιατί θα καείς. Σίγουρα δεν ξέρεις ένα δέντρο όπως εγώ πόσες χιλιάδες σπίρτα βγάζει, ξέρεις όμως πολύ καλά πως ένα σπίρτο σαν κι αυτό πόσες χιλιάδες δέντρα καίει…» Έζησα έτσι πολλά χρόνια χαρίζοντας φωτίτσες στους ανθρώπους.
Και πάντα μουρμούριζα το ίδιο μήνυμα. Ώσπου μια μέρα άναψε κι έσβησε το τελευταίο μου σπίρτο. Πέθανα ευτυχισμένο.-
Γιάννης Π.
Δημοσιευμένο και βραβευμένο με τιμητικό δίπλωμα στον 4ο Πανελλήνιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό,2001 Αθήνα
«Όταν λείπεις»
Όταν λείπεις σ’αναζητώ,
Βρες ένα τρόπο να’ρθεις να σε δω!
Όταν λείπεις και δεν είσαι εδώ
Όλα είναι στο σκοτάδι
Και πουθενά φως!
Όταν λείπεις εγώ κλαίω,
Για σένα λέω, πόσο σ’αγαπώ!!
Α.Νεκταρία
«Για τον άντρα μου»
Αν μου πεις πως μ’ αγαπάς
για σένα θα φυλάξω μια καρδιά
Αν μου πεις πως με θες
θα σε κάνω ποτέ να μην κλαις
Δως μου τα χέρια
που είναι σαν μικρά περιστέρια
Δως μου τα φιλιά σου να σου δώσω τα όνειρά σου
Α.Νεκταρία
«Αξίζει να ζεις»
Ζήσε τη ζωή
Στην κάθε της στιγμή
Και θα’ ρθει ένα πρωϊ που θα είσαι νικητής
Αξίζει να ζεις
Αξίζει να ζεις
Θα σου πω εγώ
Θα διώξω κάθε πόνο και καημό!
Αξίζει να ζεις
Βαλ’ το καλά στο μυαλό σου εσύ
Αξίζει να ζεις
Κι ας πονάει η ζωή
Σ’ αγαπώ πολύ
Αξίζει στη ζωή να ζωγραφίζεις σε λευκό χαρτί!
Α.Νεκταρία
«Τη νύχτα»
Έριξε η νύχτα το μαύρο πέπλο της,
Σκοτείνιασε από νωρίς
Τα φώτα άναψαν
Μα εσύ ακόμα να φανείς
Τη νύχτα όλη σε ζητώ
Πέτρα κάνω την καρδιά μου
έλα κι απόψε στα όνειρα μου,
πόσο σ’ αγαπώ
Τη νύχτα το φεγγάρι παρακαλώ
Και τα αστέρια να σε φέρουν εδώ
Γιατί θα σε σκεφτώ
Τη νύχτα θα σου πω
Ένα τραγούδι
Με σκοπό καλό!!!
«Στ’ αστέρια»
Στ’ αστέρια κάνω μία ευχή !!
Αχ…και να φανείς …
Να έρθεις κι απόψε να με δεις
Στ’ αστέρια ψηλά ανεβαίνει η φωνή
Θέλω να πω πως πολύ σ’αγαπώ !
Κι ας έχει πίκρα η ζωή!
Φτάνει να έχω κάποιο σκοπό !
Στ’ αστέρια λέω μυστικά,
Να μην τ’ ακούσουν
τα δικά σου τ’ αυτιά!!
Είναι πού απλά…
Σ’ αγαπώ!!!
Α.Νεκταρία
